Kto z nas nie cierpiał przez ortografię? Kto nie narzekał? Kto nie zastanawiał się nad jej sensem? 🙂
Myślę, że warto sobie nieco odświeżyć pamięć.
Pisownia wyrazów z ó i u
U piszemy:
a) w zakończeniach rzeczowników:
-un, opiekun,
-unek, podarunek,
-uchna, córuchna,
-uszka, poduszka,
-uszek, garnuszek
-uch, leniuch,
-us, całus,
-usia, kawusia.
Są to głównie zdrobnienia. Skojarzmy więc zdrobnienie z czymś miłym, a U z uśmiechem. 🙂
b) sławne -uje się nie kreskuje (także -ujesz i uje);
c) zawsze na końcu wyrazu.
Ó piszemy:
a) gdy w odmianie albo wyrazach pokrewnych wymienia się na -e, -a lub -o;
b) w przyrostkach ów, -ówna, -ówka;
c) a początku wyrazów ósemka, ósmy, ów, ówczesny, ówdzie;
Wyjątki: skuwka, okuwka, zakuwka, podkuwkaprzesuwka, wsuwka.
Wyjątki: skuwka, okuwka, zakuwka, podkuwkaprzesuwka, wsuwka.
d) nigdy nie występuje na końcu.
Ktoś pamiętał te zasady?